Το να βάζουμε όρια είναι μία δυναμική διαδικασία που κρατάει για όλη μας τη ζωή.

Μαθαίνουμε για τα όρια από πολύ νωρίς, ήδη από τη βρεφική ηλικία και μέσα από το οικογενειακό μας περιβάλλον, τον τρόπο που μεγαλώνουμε, τις κοινωνίες στις οποίες συμμετέχουμε.

Η έλλειψη ορίων είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα σε μία σχέση, είτε αυτή είναι συζυγική, οικογενειακή ή φιλική.

 

Τί μας κάνει πραγματικά να υποχωρούμε ;

Να λέμε ΝΑΙ όταν μάλλον εννοούμε ΟΧΙ ;

Να αφήνουμε τους άλλους να μπαίνουν στο χώρο μας ;

 

Πέρα από τις επιρροές της οικογένειάς μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το πόσο μπορούμε να επιμείνουμε στα όρια μας:

Μήπως ;

Θέλουμε να μας αγαπούν, να μας συμπαθούν και να μας αποδέχονται και πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι όσο περισσότερα ναι λέμε, τόσο περισσότερη αγάπη θα πάρουμε ;
Φοβόμαστε ότι θα μας εγκαταλείψουν;

Αισθανόμαστε ότι τα δικά μας θέλω και οι δικές μας ανάγκες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο των άλλων γύρω μας ;

Δε βρίσκουμε τον τρόπο να πούμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και καταλήγουμε να χάνουμε το δίκιο μας ;

Δεν έχουμε σαφή εικόνα για το ποια είναι τα όρια μας ;

Εχουμε πειστεί πώς αγάπη σημαίνει να μην υπάρχουν όρια και πώς κάθε προσπάθεια να οριοθετήσουμε τις σχέσεις μας είναι σημάδι εγωισμού;

 

Τί συμβαίνει λοιπόν, όταν δεν έχουμε όρια στις σχέσεις μας ;

Όταν δεν είμαστε σε θέση να τηρήσουμε τα όρια μας και να προστατεύσουμε το ζωτικό μας χώρο, αισθανόμαστε ασφυκτικά μέσα στις σχέσεις μας, παραμένουμε ανικανοποίητοι και με ένα αίσθημα ματαίωσης, καθώς «ερχόμαστε τελευταίοι» προσπαθώντας πάντα να λέμε «ναι σε όλα».

Μην έχοντας όρια, κρατάμε τον εαυτό μας, τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας κρυφές και στερούμε έτσι από τον εαυτό μας τη χαρά μιας βαθειάς και ικανοποιητικής σχέσης μέσα στην οποία μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί.

Μειώνουμε την αυτοεκτίμησή μας, καθώς αισθανόμαστε όλο και λιγότερο ικανοί να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας, να αρνηθούμε αυτό που δε θέλουμε και κυρίως να συνυπάρχουμε με ίσους όρους.
Όπως συμβαίνει σε κάθε διαδικασία αλλαγής, είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύψουμε γιατί δυσκολευόμαστε να τηρήσουμε τα ζωτικά μας όρια.

Η κατάθλιψη, ο ψυχικός πόνος, το άγχος, το στρες, η θλίψη, οι εξαρτήσεις και οτιδήποτε άλλο ταλαιπωρεί τον σύγχρονο άνθρωπο δεν είναι κάτι μόνιμο. Δεν χρειάζεται να περάσει κάποιος το υπόλοιπο της ζωής του με συναισθήματα μειονεξίας και δυστυχίας.

Μόνο . . . ΕΣΥ μπορείς να κάνεις τις αλλαγές που σε αφορούν, ταυτόχρονα όμως χρειάζεται να γνωρίζεις πως είσαι μέρος ενός συνόλου και ποτέ δεν είσαι μόνος σ’ αυτή τη διαδικασία. Η δική σου αλλαγή θα λειτουργήσει αρκετές φορές σαν καταλύτης και για την αλλαγή του άλλου,επομένως και του συνόλου.

Γιατί αλλάζοντας . . . ΕΣΥ 
. . . . ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ .

• Προηγούμενο
• Επόμενο